[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Ποιητική

Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-2005)

― Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου
Tη χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της ζημιάς που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

― Tο τί  δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αφτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Ε ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις.

Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.


Μανόλης Αναγνωστάκης, «Ποιητική», Ο στόχος, από την ομαδική έκδοση Δεκαοχτώ Κείμενα, Αθήνα, Κέδρος, Ιούλιος 1970. Ενός λεπτού ακρόαση:
http://www.snhell.gr/lections/content.asp?id=21&author_id=1&page=anthology 
Και κάτι ακόμα: http://www.mednet.gr/archives/2001-4/pdf/335.pdf