[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Κι ήθελε ακόμη...

Μ. Αναγνωστάκης
Κι θελε κόμη πολ φς ν ξημερώσει. μως γ
Δν παραδέχτηκα τν ττα. βλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφ πρεπε ν σώσω
Πόσες φωλις νερο ν συντηρήσω μέσα στς φλόγες.
Μιλτε, δείχνετε πληγς λλόφρονες στος δρόμους
Τν πανικ πο στραγγαλίζει τν καρδιά σας σ σημαία
Καρφώσατε σ᾿ ξστες, μ σπουδ φορτώσατε τ μπόρευμα
πρόγνωσίς σας σφαλής: Θ πέσει πόλις.


κε, προσεχτικά, σ μι γωνιά, μαζεύω μ τάξη,
Φράζω μ σύνεση τ τελευταο μου φυλάκιο
Κρεμ κομμένα χέρια στος τοίχους, στολίζω
Μ τ κομμένα κρανία τ παράθυρα, πλέκω
Μ κομμένα μαλλι τ δίχτυ μου κα περιμένω.

ρθιος, κα μόνος σν κα πρτα  π ε ρ ι μ έ ν ω.

Μανόλης Αναγνωστάκης, «Κι ήθελε ακόμη…», Η Συνέχεια, 1954.