Ο Άμλετ της Σελήνης

Μάνος Ελευθερίου

                                Μνήμη Γιώργου Χειμωνά

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια -μαύρη φλόγα-

πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί.
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή.

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος

γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς.
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος,
μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυό χρησμούς.

Τι ζήλεψες, τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια;

Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές.
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές.

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης

έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής.
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής.
 

Μάνος Ελευθερίου, «Ο Άμλετ της Σελήνης»
(από τον ομότιτλο κύκλο τραγουδιών του Θάνου Μικρούτσικου, 2002),

Τα λόγια και τα χρόνια: 1963-2013, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2013.