[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Παρασκευή 6 Απριλίου 2018

Για ποιον χτυπά η καμπάνα



J. Donne, πορτρέτο από τον I. Oliver

No man is an Iland, intire of it selfe; every man is a peece of the Continent, a part of the maine; if a Clod bee washed away by the Sea, Europe is the lesse, as well as if a Promontorie were, as well as if a Mannor of thy friends or of thine owne were; any mans death diminishes me, because I am involved in Mankinde; And therefore never send to know for whom the bell tolls; It tolls for thee.

(σημ.: ορθογραφία του πρωτότυπου)


Απόδοση στα Ελληνικά:

Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, αύταρκες από μόνο του· κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της ηπείρου, ένα μέρος της στεριάς· αν  ένας σβώλος χώμα ξεπλυθεί από τη θάλασσα, η Ευρώπη μικραίνει, σα να ήταν ακρωτήρι, ή σα να ήταν ένα χτήμα, φίλων σου ή δικό σου· ο θάνατος κάθε ανθρώπου με μειώνει, γιατί ανήκω στην ανθρωπότητα. Γι' αυτό, μη ζητάς να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα.


John Donne (1572-1631), Meditation XVII, Devotions upon Emergent Occasions, 1624.