[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Νίκος Δεληπέτρος (Ασμοδαίος)

   (1917-1991)

 
   ΜΑΝΙΑΤΙΚΗ ΒΕΝΤΕΤΤΑ

Λάκων τις ήνοιξε λάκκον
ίνα πέσει άλλος Λάκων.
Κάποιος των αγροφυλάκων
ανακάλυψε τον λάκκον.
Ούτω πως ο άλλος Λάκων
δεν εισήλθεν εις τον λάκκον.
Πλην, ως γνήσιός τις Λάκων,
ήνοιξε κι εκείνος λάκκον.
Έπεσε δε τρίτος Λάκων
εις τον νέον τούτον λάκκον
κι όχι ο Λάκων ο τον λάκκον
ανορύξας, ον ο Λάκων
ήθελε να δει στον λάκκον.
Διά ταύτα πέμπτος Λάκων
ήνοιξε κι εκείνος λάκκον.
.......................................
Κι επληρώθη ο τόπος λάκκων.
Κι ίνα εκφρασθώ ως Λάκων:
«Κάθε Λάκων κι έναν λάκκον»...


   Ο ΟΝΟΣ

«Εις έκκλησιν του Στρατάρχου Χάρντινγκ περί παραδόσεως των πολεμιστών της ΕΟΚΑ, ανταπεκρίθη μόνον ένας... όνος».

Συνελήφθη ένας όνος,
Ήταν ένοπλος και μόνος.
Και οδηγήθη άρον-άρον
στον στρατάρχη των γαϊδάρων.

Και εδήλωσεν ο όνος:
- Τι μαλώνουνε πεισμόνως
ο κυρ Όνος κι ο σερ Όνος
εντός ξένου αχυρώνος;