Λαίλιος Καρακάσης

   (1885-1951)

   ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ

Σχολειού παιδιά,

ζεστή καρδιά.
Κόρτε στη σκάλα.
-Αναποδιά!
Βγαίν’ η δασκάλα
κι οι δυό... φευγάλα.

   ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΩΤΟΣ

Παλμοί, ματιές,

αχ-βαχ, ψευτιές.
Στο σινεμά
λόγια θερμά,
έργα, χαρά,
φωνές... Μωρά!

   ΤΑ ΓΥΜΝΑ

Κοιτώ σα χάχας στα ζουρνάλ μοντέλα φωτεινά.

Και φέτος θα `ν’ τα θηλυκά γυμνά, γυμνά, γυμνά.

Τι διάολο θα γίνουμε δεν ξέρω στα στερνά,

με τόσο σκανδαλιστικά γυμνά, γυμνά, γυμνά.

Σ’ εκθέσεις ευρωπαϊκές κι απάνω στις σκηνές,

ενός λογιού ταμπλώ παντού: γυμνές, γυμνές, γυμνές.

Ο θεατής για τη σκηνή χυμά σαν πετεινός

και βγαίνει ξημερώματα γυμνός, γυμνός, γυμνός.

Κι αν σε μουσείο γελαστείς και μπεις σαν κουνενές,

σ’ ανακατώνουν τη χολή γυμνές, γυμνές, γυμνές.

Στα μπάνια, στις ακρογιαλιές, σε κέντρα θερινά,

παντού μέσα στα κύματα γυμνά, γυμνά, γυμνά.

Αν πεις μυθιστορήματα ν’ ανοίξεις τωρινά,

κάθε σελίδα και κλισέ, γυμνά, γυμνά, γυμνά.

Κι απ’ όλα το χειρότερο, όλες μας οι σεμνές

οι νέες συνηθίσανε γυμνές, γυμνές, γυμνές.

Και θά `ρθει μέρα, λέω `γω, που κάθε καφενές

γεμάτος θα `ναι, σα λουτρό, γυμνές, γυμνές, γυμνές.

Κι ό,τι είπα, κακοήθεια τώρα μη σας φανεί.

Σας είπα την αλήθεια... γυμνή, γυμνή, γυμνή.

   ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΩ...

(Μήνυση στο Διευθυντή του Αστυνομικού Τμήματος)

Κύριε Διευθυντά κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Καταγγέλλω δυο ματάκια

που μου κόβουνε τον ύπνο,
με πειράζουν απ’ αντίκρυ,
με κοιτούν ορθάνοιχτα!
Όπου πάω, να τα εμπρός μου
και στο γεύμα και στο δείπνο,
και κυκλοφορούν στο νου μου
πέρα απ’ τα μεσάνυχτα!

Με θυμώνουν, με πεισμώνουν,

πλάι μου σπιθοβολούνε,
μου `χουν κάνει το μυαλό μου
πανδαιμόνιο βοής!
Βλέπετε, κυρ-Αστυνόμε,
τη ζωή μου απειλούνε
- κι έρχομαι να σας ζητήσω
και ασφάλεια ζωής!

Με φωτιές κοντά μου παίζουν

- θα με κάψουν καμιάν ώρα!
Παίζουν πλάι μου σαν παιδάκια
- νιώθετε τη συμφορά μου;
Διατάξτε να τα πιάσουν!
Δεν μπορούσατε σεις τώρα
φυλακή να μου τα βάλετε
και τα δυο... μες στην καρδιά μου;