Οι
ίδιες ταπεινώσεις πάλι σήμερα, τα ίδια λάθη, οι συμβιβασμοί,
το
δουλικό χαμόγελο μπροστά σε κείνον που περιφρονείς,το όρθιο μαχαίρι, που σφάζεις μέσα σου κι αυτόν και το χαμόγελό σου,
η μοναξιά, η μεταμέλεια, η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες πράξεις
που δεν έγιναν ποτέ, τα φαγωμένα σου τακούνια,
το ακαθόριστο αίσθημα μιας τρομερής σου αξίας, μιας δύναμης αφανέρωτης
που την κρύβεις μ’ επιμέλεια για τη μεγάλη ώρα, και μαζί η πικρή υποψία
πως δεν κρύβεις τίποτα, και πως εκείνη η μεγάλη ώρα δε θαρθεί ποτέ,
ή ακόμα πιο φριχτό, πως πέρασε χωρίς να την αναγνωρίσεις,
η κοπέλα του αντικρινού σπιτιού που τρέχει βιαστική στο ραντεβού της
χωρίς να σου ρίχνει ούτε ένα βλέμμα. Τα όνειρα, ά, τα όνειρα που όσο πιο ακατόρθωτα είναι
τόσο τους δίνεσαι με πιο μεγάλη λύσσα, οι αμαρτίες που φοβάσαι,
οι αγνότητες που δεν μπορείς,
η σκέψη, πως, εκεί, νά, πίσω από τη γωνιά του δρόμου σε προσμένουν
όλα τα ενδεχόμενα, ενώ δε συναντάς παρά το ίδιο γαλακτοπωλείο –
την έμαθες τη ζωή σου, χρόνια τώρα.
Έτσι
κάθε μέρα ξυπνάς με την πικρή αόριστη απόφαση: αν
έπεφτα απ’ το παράθυρο;
Και
κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.
Τάσος
Λειβαδίτης, «Από μέρα σε μέρα», Ποιήματα
(1958-1963), εκδόσεις Κέδρος, 1978.
