[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Για μια ποιητική τέχνη


                                     V

Αχ θεούλη μου, τι ωραία που θα ’ταν να ’γραφα ένα ποιηματάκι

R. Queneau (1903-1976)
Μπα! Να ένα που περνάει τώρα δα από μπροστά μου
Ψιτ ψιτ ψιτ
Έλα εδώ χρυσό μου να σε εμπλέξω
Στο ίδιο περιδέραιο με τ’ άλλα μου ποιήματα
Έλα εδώ να σε εμπήξω
Στο οικοδόμημα των Απάντων μου
Έλα εδώ να σε εμπαταδώσω
Και να σε ενομοιοκαταλήξω
Και να σε ερρυθμολογήσω
Και να σε ελλυρικοποιήσω
Και να σε εμπηγασεύσω
Και να σε ενστιχώσω
Και να σε εμπεζολογήσω

Να πάρει η ευχή
Την κοπάνησε


Raymond Queneau, «Για μια ποιητική τέχνη», V,
μετάφραση:  Αχιλλέας Κυριακίδης, από την Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης (από τον Μπωντλαίρ ως τις μέρες μας) του Χριστόφορου Λιοντάκη, Αθήνα, εκδόσεις Καστανιώτη, 1988.