[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Γιάννης Νεγρεπόντης


Συνταξιούχος με αρχάς
και με καλήν υγείαν
νέαν ζητεί να έλθωσι
εις γάμου κοινωνίαν.

Οικοπεδούχος σοβαρά
μιας κάποιας ηλικίας
νέον ζητεί ως σύζυγον
και στύλον της οικίας.

Πολιτικός μηχανικός
σπουδάσας εν Γαλλία
νύφην ζητεί πολύφερνον
με πολυκατοικία.

Τελειωμένος ιατρός
νέαν ζητεί με μέλλον
και αντί προικός να διέθετε
στο ΙΚΑ κάποιο μέσον.

Νύφη ελληνοχριστιανή
ει δυνατόν παρθένον
νέος ζητεί που υπηρετεί
εις το κατεστημένον.

 
Γιάννης Νεγρεπόντης (ψευδώνυμο του Ιωάννη Ξυνοτρούλια, 1930-1991),
«Εφημερίς συνοικεσίων…», Τα μικροαστικά (1966-1973), εκδόσεις Ολκός, 1974.