Τι κρίμα

 

Ο ρεμβασμός μου έχει χαθεί

Μ. Λαϊνά (1947-2023)

κι οι λεπτεπίλεπτες αισθήσεις.

Σ' άλλα παλιότερα φθινόπωρα

κυλούσα μέσα στη βροχή και την ομίχλη

νωχελικά και μάλιστα

με κάποια αβροφροσύνη

προς τους άλλους.

Τώρα πια, όχι·

τώρα, η θλίψη και ο πόνος

με κάνουν άξεστη

προτού καν γράψω δύο λέξεις.

Τι κρίμα

ο καιρός μου πέρασε

πρέπει να επιστρέψω το αηδόνι μου στο δέντρο.

 

Μαρία Λαϊνά, «Τι κρίμα», Ό,τι έγινε. Άνθρωποι και φαντάσματα,

Αθήνα, εκδόσεις Πατάκη, 2020.

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

Z

Βασίλης Βασιλικός (18.11.1933-30.11.2023)

Κι ας μη νομίζουμε πως είμαστε μεγάλοι,

τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές.

Περνούμε εμείς· έρχονται πίσω άλλοι

κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές.

Ξεπέσαμε -πουλιά αποπλανεμένα-

στη γη· κι αναρωτιόμαστε: «πού πάμε;»

Κι εκεί που άλλοι μισούνε -μάταιη έννοια-

τις ομορφάδες της, περνώντας τραγουδάμε.

Αδιόρθωτοι κι ανώφελοι νεφοπαρμένοι

-κι ίσως για σε, αναγνώστη, να 'μαστε τρελοί-

μας τυραννά στο διάβα μας η σκέψη: «τι απομένει;»

κι ένα αναπάντητο κι ασίγαστο «γιατί;».

Κι έτσι φεύγουμε εμείς· μας ακολουθάνε άλλοι·

με άλλα τραγούδια τραγουδούν τις ομορφιές.

Δεν είμαστε τρανοί· δεν είμαστε μεγάλοι.

Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές.

 

Βασίλης Βασιλικός, «Εισαγωγή» (εφηβικό ποίημα του 1948), Ποιήματα, ανθολόγηση-επιμέλεια Θανάσης Θ. Νιάρχος, Αθήνα, εκδ. Ιωλκός, 2020.

Κοίτα με στα μάτια

Πολυτεχνείο, 17 Νοέμβρη 1973

Ο προαύλιος χώρος του Πολυτεχνείου μετά την εισβολή του τανκ στις 17 Νοέμβρη 1973. Φωτογραφία του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα, φωτορεπόρτερ του Διεθνούς Ειδησεογραφικού Πρακτορείου Associated Press. (Από το φωτογραφικό αρχείο της ΕΡΤ).

Πηγή: https://archive.ert.gr/edo-polytechneio-1973-2023/

Πενήντα χρόνια Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία

Δ. Κομνηνός (1956-1973)

 

 

 

«Μεταξύ των φονευθέντων,

είναι ο Διομήδης Κομνηνός, ετών 17,

με βεβαρυμένον παρελθόν».

Εφημερίδες — από επίσημη ανακοίνωση.

 

 

 

Βεβαίως,

είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης.

Πέντε χρονών, στους ώμους του πατέρα του,

φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο,

δέκα χρονών, ξυπόλυτος,

με μια φέτα ψωμί στην τσέπη,

βάδιζε στην πορεία της ειρήνης,

στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία.

Στα δεκαεπτά

μ’ ένα πλακάτ στο χέρι:

ψωμί - παιδεία - ελευθερία.

 

Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής (1925-1996), «Στο Διομήδη Κομνηνό», Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέμβρη (1973), Αθήνα, εκδ. Κέδρος, ¹1974, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, ²1983, ³1995.