 |
| Τεύχος 1, Σεπτέμβρης 1973 |
Αμέσως μετά τη δικτατορία του 1967-1974, μια μικρή ομάδα νέων ποιητών και διανοούμενων, με κοινό σημείο αναφοράς την προδικτατορική Επιθεώρηση Τέχνης (1954-1967), αλλά και τις Μαρτυρίες (1962-1966), συσπειρώθηκε γύρω από το λογοτεχνικό περιοδικό Σημειώσεις και τις συγγενείς εκδόσεις «Έρασμος». Το πρώτο τεύχος των Σημειώσεων είχε τυπωθεί το Σεπτέμβρη του 1973, με συνεργάτες και συνεκδότες τους: Στέφανο Ροζάνη, Μ. Αφεντόπουλο (Μάριο Μαρκίδη), Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο και Βύρωνα Λεοντάρη. Μέλη της ίδιας παρέας: Μ. Λαμπρίδης (ψευδώνυμο του Μανόλη Λεοντάρη), Αντώνης Λαυραντώνης, Ανδρέας Κίτσος-Μυλωνάς, Τάσος Πορφύρης, Μάρκος Μέσκος, Παναγιώτης Κονδύλης, Σταμάτης Στανίτσας, Ρένα Κοσσέρη κ.ά. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, ο κύκλος των Σημειώσεων μεγάλωσε, κατακτώντας τη δική του ξεχωριστή θέση στα ελληνικά Γράμματα.
Απόσπασμα επιφυλλίδας του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, δημοσιευμένης στο ένθετο «Βιβλιοθήκη» της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, στις 24 Μαρτίου 2000:
Εδώ κι ένα τέταρτο του αιώνα, ένα περιοδικό κι ένας εκδοτικός οίκος διακονούν το Ακριβό, το Πολύτιμο, το Ποιοτικό, διακονούν το πρόταγμα της αυτονομίας και της σκέψης που διαρκώς αναζητεί ίχνη ελευθερίας μέσα στο φαιό πολτό μιας εποχής, η οποία δεν παύει να ξεγελάει τον εαυτό της και όσους τη ζουν. Πρόκειται, βέβαια, για το περιοδικό «Σημειώσεις» και τον εκδοτικό οίκο «Έρασμος». Το εγχείρημα έχει τις ρίζες του στη δεκαετία του εξήντα. Αιρετικές φωνές της Αριστεράς επιχειρούν από τότε να αρθρώσουν το λόγο τους. Γίνονται παρέα. Μαθαίνουν να μιλάνε αψηφώντας παγιωμένα δόγματα και ασφυκτικές πεποιθήσεις. Προτιμούν τις προσηλώσεις, όπως θα έλεγε και ο κατ’ εξοχήν ποιητής αυτής της παρέας, παρά τις πεποιθήσεις. Και εμμένουν στην υπεράσπιση του ρίγους. […] Στις σελίδες των «Σημειώσεων», το Ρίγος και η Νόηση δεν είναι αντίπαλοι, ανταλλάσσουν θερμές χειραψίες, μας προσφέρονται ως σύμμαχοι.
