Αν νοσταλγώ

 

1η έκδοση, Εστία, 1953.

Αν νοσταλγώ, δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες,

και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει.

Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου, και τώρα

μέσα στης Μνήμης το παλιό βιβλίο τά ’χω κλείσει.

 

Μα είναι κάποιες άγνωστες περαστικές γυναίκες

που μια στιγμή σταυρώσανε το βλέμμα τους μαζί μου,

τέτοιες που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτός μου πόθος,

ενώ -ποιος ξέρει!- θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου…

 

Αν νοσταλγώ, δεν είναι εσάς, πόλεις όπου έχω ζήσει,

πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,

μα ’κείνες, ταξιδεύοντας, που αντίκρισα ένα βράδυ

 

κι είδα, μακριά, τα φώτα τους τ’ άπειρα να χορεύουν

(που ήταν σα να με φώναζαν, που ήταν σα να μου γνεύουν!)

και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι…

 

 

Κώστας Ουράνης (1890-1953), «Αν νοσταλγώ», Ποιήματα,

Αθήνα, εκδόσεις του Βιβλιοπωλείου της Εστίας, 2009.

Ποιητής

 

Ν. Λαπαθιώτης (1888-1944)

Πόσο βαθύ κι ασήμαντο συνάμα

της Ζωής και της Τέχνης σου το δράμα,

σ᾿ ένα παιχνίδι μάταιο και γελοίο

του Νου σου να σκορπάς το μεγαλείο!

 

Μέρα νύχτα να παίζεις με τις λέξεις,

πώς πρέπει μεταξύ των να τις πλέξεις

και πώς μαζί να σμίξεις κάποιους ήχους

ώστε να κλείσεις τ᾿ Όνειρο σε στίχους!

 

Πόσος κόπος και πόνος κι αγωνία,

να πλάσεις απ᾿ τη θλίψη σου αρμονία

– και να την πλάσεις μ᾿ όλους σου τους τρόπους,

για να την ξαναδώσεις στους ανθρώπους!

 

Μήτε κι αληθινά που ξέρω πράμα

πιο θλιβερό απ᾿ του Πόνου σου το δράμα,

του πόνου αυτού, που στέργει για κλουβί του

τον χώρο ενός ανθρώπινου αλφαβήτου!

 

Κι αφού σαν τα μικρά παιδάκια παίξεις,

τόσον καιρό με ρίμες και με λέξεις,

κι όλες σου τις ελπίδες αφανίσεις,

χαμένος όλος μες στις αναμνήσεις,

 

μόλις φανούν οι πρώτες μαύρες τύψεις

κι έρθ᾿ η στιγμή να σκύψεις, να μη σκύψεις,

μα παίρνοντας μαζί τον θησαυρό σου

τον Γολγοθά σου ανέβα και σταυρώσου!

 

 

Ναπολέων Λαπαθιώτης, «Ποιητής», Ποιήματα – άπαντα τα ευρεθέντα, επιμέλεια-εισαγωγή: Γιάννης Η. Παππάς, εκδόσεις Ταξιδευτής, 2015.

Διονύσης Σαββόπουλος (1944-2025)

Στη γέφυρα του Μπρούκλυν

Harold Hart Crane (1899-1932)

How many dawns, chill from his rippling rest

The seagull’s wings shall dip and pivot him,

Shedding white rings of tumult, building high

Over the chained bay waters Liberty—

 

Then, with inviolate curve, forsake our eyes   

As apparitional as sails that cross

Some page of figures to be filed away;

—Till elevators drop us from our day ...

 

I think of cinemas, panoramic sleights

With multitudes bent toward some flashing scene

Never disclosed, but hastened to again,

Foretold to other eyes on the same screen;

 

And Thee, across the harbor, silver paced

As though the sun took step of thee yet left

Some motion ever unspent in thy stride,—

Implicitly thy freedom staying thee!

 

Out of some subway scuttle, cell or loft

A bedlamite speeds to thy parapets,

Tilting there momently, shrill shirt ballooning,

A jest falls from the speechless caravan.

 

Down Wall, from girder into street noon leaks,

A rip-tooth of the sky’s acetylene;

All afternoon the cloud flown derricks turn ...

Thy cables breathe the North Atlantic still.

 

And obscure as that heaven of the Jews,

Thy guerdon ... Accolade thou dost bestow

Of anonymity time cannot raise:

Vibrant reprieve and pardon thou dost show.

 

O harp and altar, of the fury fused,

(How could mere toil align thy choiring strings!)

Terrific threshold of the prophet’s pledge,

Prayer of pariah, and the lover’s cry,

 

Again the traffic lights that skim thy swift

Unfractioned idiom, immaculate sigh of stars,

Beading thy path—condense eternity:

And we have seen night lifted in thine arms.

 

Under thy shadow by the piers I waited

Only in darkness is thy shadow clear.

The City’s fiery parcels all undone,

Already snow submerges an iron year ...

 

O Sleepless as the river under thee,

Vaulting the sea, the prairies’ dreaming sod,         

Unto us lowliest sometime sweep, descend

And of the curveship lend a myth to God.

 

 

Harold Hart Crane, "To Brooklyn Bridge",

The Bridge (1923-1930), Black Sun Press, 1930.