Χολομών

 

Όρος Χολομών, Χαλκιδική, δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura 2000 (φωτ. Motionteam / Βασίλης Βερβερίδης). 

I wandered lonely as a cloud

William Wordsworth (1770-1850)

 

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
and twinkle on the Milky Way,
They stretched in never-ending line
along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
in such a jocund company:
I gazed—and gazed—but little thought
what wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.

William Wordsworth, “I wandered lonely as a Cloud” (δεύτερη εκδοχή), Poems By William Wordsworth, Including Lyrical Ballads, and the Miscellaneous Pieces of the Author, 2 τόμοι, Λονδίνο, εκδ. Longman, Hurst, Rees, Orme & Brown, 1815.

Αν νοσταλγώ

 

1η έκδοση, Εστία, 1953.

Αν νοσταλγώ, δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες,

και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει.

Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου, και τώρα

μέσα στης Μνήμης το παλιό βιβλίο τά ’χω κλείσει.

 

Μα είναι κάποιες άγνωστες περαστικές γυναίκες

που μια στιγμή σταυρώσανε το βλέμμα τους μαζί μου,

τέτοιες που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτός μου πόθος,

ενώ -ποιος ξέρει!- θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου…

 

Αν νοσταλγώ, δεν είναι εσάς, πόλεις όπου έχω ζήσει,

πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,

μα ’κείνες, ταξιδεύοντας, που αντίκρισα ένα βράδυ

 

κι είδα, μακριά, τα φώτα τους τ’ άπειρα να χορεύουν

(που ήταν σα να με φώναζαν, που ήταν σα να μου γνεύουν!)

και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι…

 

 

Κώστας Ουράνης (1890-1953), «Αν νοσταλγώ», Ποιήματα,

Αθήνα, εκδόσεις του Βιβλιοπωλείου της Εστίας, 2009.

Ποιητής

 

Ν. Λαπαθιώτης (1888-1944)

Πόσο βαθύ κι ασήμαντο συνάμα

της Ζωής και της Τέχνης σου το δράμα,

σ᾿ ένα παιχνίδι μάταιο και γελοίο

του Νου σου να σκορπάς το μεγαλείο!

 

Μέρα νύχτα να παίζεις με τις λέξεις,

πώς πρέπει μεταξύ των να τις πλέξεις

και πώς μαζί να σμίξεις κάποιους ήχους

ώστε να κλείσεις τ᾿ Όνειρο σε στίχους!

 

Πόσος κόπος και πόνος κι αγωνία,

να πλάσεις απ᾿ τη θλίψη σου αρμονία

– και να την πλάσεις μ᾿ όλους σου τους τρόπους,

για να την ξαναδώσεις στους ανθρώπους!

 

Μήτε κι αληθινά που ξέρω πράμα

πιο θλιβερό απ᾿ του Πόνου σου το δράμα,

του πόνου αυτού, που στέργει για κλουβί του

τον χώρο ενός ανθρώπινου αλφαβήτου!

 

Κι αφού σαν τα μικρά παιδάκια παίξεις,

τόσον καιρό με ρίμες και με λέξεις,

κι όλες σου τις ελπίδες αφανίσεις,

χαμένος όλος μες στις αναμνήσεις,

 

μόλις φανούν οι πρώτες μαύρες τύψεις

κι έρθ᾿ η στιγμή να σκύψεις, να μη σκύψεις,

μα παίρνοντας μαζί τον θησαυρό σου

τον Γολγοθά σου ανέβα και σταυρώσου!

 

 

Ναπολέων Λαπαθιώτης, «Ποιητής», Ποιήματα – άπαντα τα ευρεθέντα, επιμέλεια-εισαγωγή: Γιάννης Η. Παππάς, εκδόσεις Ταξιδευτής, 2015.