Επίλογος

Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.

Τό πολύ-πολύ νά τούς ἐκλάβεις σά δυό θαμπούς προβολεῖς μές στήν ὁμίχλη

Σάν ἕνα δελτάριο σέ φίλους πού λείπουν μέ τή μοναδική λέξη: ζῶ.

«Γιατί», ὅπως πολύ σωστά εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,

«Κανένας στίχος σήμερα δέν κινητοποιεῖ τίς μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δέν ἀνατρέπει καθεστῶτα».

Ἔστω.

Ἀνάπηρος, δεῖξε τά χέρια σου. Κρίνε γιά νά κριθεῖς.*
 

Μανόλης Ἀναγνωστάκης, «Επίλογος», Ο στόχος, 1970.

 

* Αντιστροφή της βιβλικής ρήσης: «Μή κρίνετε ἵνα μή κριθῆτε».

Στίχοι

Τίτος Πατρίκιος

Στίχοι που κραυγάζουν

στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες…
(Π ο ι ε ς  μ ά ζ ε ς;… Μεταξύ μας τώρα
π ο ι ο ι  σκέφτονται τις μάζες;…
Το πολύ: μια λύτρωση ατομική –αν όχι ανάδειξη!...)
Γι` αυτό κι εγώ δεν γράφω πια
για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια,
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια!
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή –
όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...

Τίτος Πατρίκιος, «Στίχοι – 2» (1957), Μαθητεία (1952-1962), Αθήνα, 1963.