Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς
λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω
μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και
απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον
νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω
να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη
πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ
κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν
από τον κόσμον έξω.
Κ. Π. Καβάφης, «Τείχη», 1897.
