Run!

Όσα είπαμε παλιά ισχύουν

 

 

Βλ. και https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8904.0

Νοέμβρης

 

Παιδιά του Μετσοβίου Πολυτεχνείου,

της λευτεριάς ανοίξατε τη στράτα.

Είστε ο Ιερός Λόχος του Δραγατσανίου,

που ’χε κι εκείνος τα δικά σας νιάτα.

 

Σας φέρνουν οι δειλοί άνθινα στεφάνια

και κροκοδείλια τώρα χύνουν δάκρυα

εκείνοι, που προσμέναν στην αφάνεια

«ευκαιρίες», ζαρωμένοι σε μιαν άκρια.

 

Των μεγάλων τα όπλα η υποκρισία.

Το δικό σας προνόμιον η θυσία.

 

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος (1903-1996), Τα νέα σατιρικά γυμνάσματα, ποίημα 33. (Πρώτη δημοσίευση το 1975, με το ψευδώνυμο Λουκίλιος Γιουβενάλης). Από την ανθολογία του Ηλία Γκρη «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοέμβρη 1973 στη λογοτεχνία», Αθήνα, εκδόσεις Μεταίχμιο, ¹2003.

Τα ποιήματα, ένα ποτάμι, ο ποιητής

Γιώργος Μαρκόπουλος (1951-)

 

Τα ποιήματα είναι τόσο δύσκολα, το ξέρετε.

Και αν σηκώσεις τις λέξεις, είναι τόσο θλιμμένα

σαν δάχτυλα που πόνεσες μια νύχτα με αγωνίες.

 

Ένα ποτάμι είναι ένας ξένος που κρύβεται, το ξέρετε.

Την ημέρα πηγαίνει στη θάλασσα.

Το απόγευμα λουφάζει ακίνητο

σαν αγρίμι που πέρασαν δίπλα του κυνηγοί.

 

Ο ποιητής, ένας δήθεν αδιάφορος

που κρύβει τα χέρια του στις τσέπες.

 

 

Γιώργος Μαρκόπουλος, «Τα ποιήματα, ένα ποτάμι, ο ποιητής»,

Οι πυροτεχνουργοί, Αθήνα, εκδόσεις Εγνατία/Τραμ, 1979.