Σε παλαιό συμφοιτητή

 

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε.

Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,

που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε

και με την πίκρα κάποτε της πείνας.

 

Δε θά ’ρθω πια στον τόπο που πατρίδα μου

τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,

παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,

με τ’ όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.

 

Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου

και θα μου πουν δεν ξέρουνε τί εγίνης.

Μ’ άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου

κι άλλοι το σπίτι θα ’χουν της Ειρήνης.

 

Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο

που επίναμε για να ξαναζητήσω.

Θα λείπεις, το κρασί τους θα ’ναι αλλιώτικο,

όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.

 

Θ’ ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας

στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.

Τριγύρω θα ’ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,

και θα ’ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.

  

Κ. Γ. Καρυωτάκης (1896-1928), «Σε παλαιό συμφοιτητή», Η σκιά των ωρών, Νηπενθή, 1921. Ποίημα αφιερωμένο στον νεανικό του φίλο και συμφοιτητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Χαρίλαο Σακελλαριάδη (φοιτητή της Φιλοσοφικής, ενώ ο Καρυωτάκης φοιτούσε στη Νομική), φιλόλογο, λαογράφο και επιμελητή της πρώτης έκδοσης των Απάντων του Καρυωτάκη (1938).

Ozymandias

 

Alfred Clint (1807-1883), πορτραίτο του Percy Bysshe Shelley, περ. 1829, National Portrait Gallery, Λονδίνο. Βασισμένο σε πορτραίτο του 1819 από την Amelia Curran (1775-1847) και σχέδιο με μολύβι από τον Edward Ellerker Williams (1793-1822).

I met a traveller from an antique land,
Who said—“Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desart. Near them, on the sand,
Half sunk a shattered visage lies, whose frown,
And wrinkled lip, and sneer of cold command,
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamped on these lifeless things,
The hand that mocked them, and the heart that fed;
And on the pedestal, these words appear:
My name is OZYMANDIAS, King of Kings;
Look on my Works, ye Mighty, and despair!
Nothing beside remains. Round the decay
Of that colossal Wreck, boundless and bare
The lone and level sands stretch far away.”

 

Percy Bysshe Shelley (1792-1822), “Ozymandias”, σονέτο του 1817. Πρώτη δημοσίευση στο εβδομαδιαίο περιοδικό του Λονδίνου The Examiner, (τεύχος 11ης Ιανουαρίου 1818) με το ψευδώνυμο Glirastes. Συμπεριλήφθηκε στην ποιητική συλλογή του Σέλλεϋ Rosalind and Helen, A Modern Eclogue; with Other Poems, Λονδίνο, 1819.

 

Απόδοση του ποιήματος στα ελληνικά από την Κατερίνα Σχινά:

Συνάντησα έναν ταξιδιώτη από χώρα αρχαία.

Είπε: Τεράστια, δίχως κορμό, δυο πόδια πέτρινα

υψώνονται στην έρημο. Κοντά τους, μες στην άμμο

βυθισμένο, ένα θρυμματισμένο πρόσωπο· τα σκυθρωπά του

χείλη, πτυχωμένα σ’ ένα χαμόγελο ψυχρής υπεροχής,

λένε ο γλύπτης τους πως διάβασε σωστά αυτά τα πάθη

που ακόμη ζούνε χαραγμένα στ’ άψυχα ετούτα πράγματα,

το χέρι που τα περιγέλασε και την καρδιά που τα ‘θρεψε. 

Και πάνω στο κρηπίδι αυτές οι λέξεις αχνοφαίνονται:

“Οζυμανδίας τ’ όνομά μου, ο Βασιλεύς των Βασιλέων,

κοιτάξτε τα έργα μου, ισχυροί, κι απελπιστείτε!”

Άλλο τίποτα δεν μένει. Γύρω από τη φθορά

των κολοσσιαίων ερειπίων, απέραντη, γυμνή,

μόνη η έρημος κι επίπεδη απλώνεται μακριά.