 |
| Ο Σ. Γιεσένιν (1895-1925) το 1922. |
"στην τσέπη του αυτόχειρα Σεργκέι Γιεσένιν
(βιογραφικό λεξικό)
μελάνι καθαρὸ δὲν ἔβρισκε ὁ Γιεσένιν.
Μὲς στὴ φωτιὰ τοῦ ἐμφυλίου τί σόι μελάνι ἄραγε τοῦ προμήθευαν;
Μήπως παχύρρευστο, κολλῶδες ποῦ ἔπηζε γρήγορα μέσα στὴν πέννα;
Μὰ εἶχε πέννα ὁ Γιεσένιν
ἢ ἔγραφε μὲ τὰ παλιὰ μολύβια τῶν μουζίκων
χνωτίζοντας κάθε τόσο τὴ στομωμένη ἄκρη τους
μέχρι νὰ σπάσει, νὰ κοπεῖ
κι ὅλα τὰ γράμματα ἔξω ἀπ’ τοὺς στίχους νὰ σκορπίσουν;
Ὁ Μπρόντσκι δὲν εἶχε γεννηθεῖ
ὅμως ἡ Ἀχμάτοβα, ἡ Τσβετάγιεβα
δὲν εἶχαν αὐτὲς μιὰ πέννα τῆς προκοπῆς νὰ τοῦ δανείσουν;
ἔστω ἕνα φιαλίδιο μελάνης σινικῆς
σὰν αὐτὰ ποῦ ἔσπαζε πάνω στοὺς πίνακες ἡ ρώσικη πρωτοπορία;
Λένε πὼς αὐτὲς δὲν ἔγραφαν τὰ ποιήματά τους
μόνο τὰ ὑπαγόρευαν στὸ θυμωμένο ἀγέρα
τ’ ἀπάγγελναν δυνατὰ μέσα σὲ δωμάτια φθηνῶν ξενοδοχείων
καὶ ἡ Ἱστορία ἄυπνη τ’ ἀποστήθιζε
ἀποστήθιζε στίχους, τίτλους, ὀνόματα
μὰ ὅταν μιλοῦσε ὁ Γιεσένιν ἔκλεινε τ’ αὐτιά της.
Ὁ Τρότσκι τὸ εἶχε μαντέψει ὅταν ἔγραφε:
«H ἐπανάσταση κι ὁ ποιητὴς στὶς μέρες μας
δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν τὸ ἴδιο αἷμα»
μὰ ὁ γαλαζοαίματος Σεργκέι
ποὺ ἀμφέβαλλε ὡς τὸ τέλος
ξεκλείδωσε τὶς φλέβες του.
Νίκος Δαβέττας, «Το
κόκκινο και το γαλάζιο».
Πβ. το άρθρο του Τρότσκι (Πράβντα, 19-1-1926) για τον Γιεσένιν:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=143634