"Καβάφης"

Άθως και Κική Δημουλά (πηγή: Λογοτεχνικό
Ημερολόγιο των εκδόσεων Γαβριηλίδη).

Τη φαντασία την εντελώς αδέσμευτη
δε συμπαθώ. Δεν έχει χάρες. Και είναι
χρήσιμη για τα όνειρα μόνο.
                                               Εγώ
την άλλη φαντασία αγαπώ, αυτή
που προσπαθεί ένα παρελθόν να ζωντανέψει
και που στηρίζεται σε μνήμες του,
σποραδικές και ασύνδετες, ζητώντας
γύρω τους άρτιο ένα σύνολο να πλάσει
με τάξη, προσοχή και μέτρο.
Κι έτσι, προπάντων, που το χρώμα τους,
το χρώμα αυτών των ερειπίων,
των αβεβαίων γεγονότων το αίσθημα,
μέσα στο έργο της ενισχυμένο
να περάσει.
                     Αυτό το δύσκολο είναι
που εκτιμώ. Αυτήν εγώ αγαπώ
τη φαντασία, τη δεσμευόμενη,
την οδηγουμένη φαντασία που,
όλο συγκίνηση, πάντοτε γύρω
από πολύτιμα εμπόδια έρπει.
                                               Και
χρήσιμη είναι – τόσο – για την τέχνη μου.

Άθως Δημουλάς (1921-1985), «Καβάφης», Ελληνικά καβαφογενή ποιήματα, Επιλογή:
Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Εκδόσεις Πανεπιστημίου Πατρών, 2003, σσ. 80-81.

Διορατικότητα;

René Magritte, La Clairvoyance, 1936.