ΙΙΙ
Κάτω απ’ τα ραγισμένα
πεζοδρόμια δεν ήταν η αμμουδιά
– πίσσες σκουριά και χώμα
και παλιά ηλεκτροφόρα σύρματα
μια ταραχή σαν όταν οι
νεκροί γυρίζουν μπρούμυτα
κομμένα καλώδια τηλεφώνου που
ριγούσαν κάποτε
απ’ την ερωτική περίπτυξη
δυο απελπισμένων αριθμών μέσα στη νύχτα
το ξέρω, θέλεις να
πεθάνεις γιατί δεν αντέχεις ν’ αγαπάς
ρίζες από δεντροστοιχίες
που κόπηκαν
για να πλατύνει η Οδός, η
λαιστρυγόνα Πλατυτέρα
κι ο απόηχος από βήματα
που φεύγουν – γιατί βήματα που έρχονται δεν υπήρξαν ποτέ
κι ο γδούπος μιας σκιάς
που πήδηξε απ’ τα μάτια μας όταν αρπάξαμε φωτιά
και την ποδοπατήσανε τ’
αποκαΐδια μας
Κάτω απ’ τα ραγισμένα
πεζοδρόμια δεν ήταν η αμμουδιά
κάτω απ’ τα πεζοδρόμια δεν
ήταν –
Γι’ αυτό είμαστε τόσο
λυπημένοι
κι εσείς που βρήκατε τον
θάνατο
κι εγώ που τον έχασα
Βύρων Λεοντάρης, Μόνον διά της λύπης…, ΙΙΙ, εκδόσεις
Έρασμος, 11976.
