Διερώτηση

Ποτέ στ' αλήθεια δεν το 'μαθα

          τι είναι τα ποιήματα

Είναι πληγώματα

          είν' ομοιώματα

                     φενάκη

                               φρεναπάτη;

Φρενάρισμα ίσως;

            ταραχώδη κύματα;

                        τι είναι τα ποιήματα;

Είν' εκδορές απλά γδαρσίματα;

          είναι σκαψίματα;

Είναι ιώδιο; είναι φάρμακα;

          είναι γάζες επίδεσμοι

                      παρηγόρια ή διαλείμματα;

Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα.

            Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

Νίκος Καρούζος (1926-1990), «Διερώτηση για να μην κάθομαι άνεργος»,

Δυνατότητες και χρήση της ομιλίας, εκδόσεις Εγνατία, 1979.

Αμνησία

Μιχάλης Γκανάς (1944-)

Η κάθε μέρα σαν τη γομολάστιχα

σβήνει την προηγούμενη και πάει.

Άλλοτε σβήνει την επόμενη,

καμιά φορά ολόκληρη βδομάδα.

Βροχές θυμάμαι και πουλιά

και ιστορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

Τις νύχτες γράφεται το μέλλον μου,

τα φοβερά καθέκαστα της επομένης,

και πρέπει να ξυπνάω στις εφτά,

με την ψυχή στα δόντια να γυρίζω,

για να προλάβω τις παραγγελίες.

Χιόνια θυμάμαι και βουνά

και εξορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

Λησμόνησα τους ίδιους τους γονείς μου,

πώς ήτανε και ποιοι και πόσοι.

Κοιτάζω γράμματα, φωτογραφίες,

δεν ξεχωρίζω ζωντανούς και πεθαμένους.

Γριές και γέροι και παιδιά,

μεσήλικες θλιμμένοι.

Μάτια θυμάμαι και φωνές,

πρόσωπα που δε γνώρισα ποτέ μου.

Μιχάλης Γκανάς, «Αμνησία», Γυάλινα Γιάννενα, εκδόσεις Καστανιώτης, 1989.

Για ποιον χτυπά η καμπάνα

J. Donne, πορτρέτο από τον I. Oliver

No man is an Iland, intire of it selfe; every man is a peece of the Continent, a part of the maine; if a Clod bee washed away by the Sea, Europe is the lesse, as well as if a Promontorie were, as well as if a Mannor of thy friends or of thine owne were; any mans death diminishes me, because I am involved in Mankinde; And therefore never send to know for whom the bell tolls; It tolls for thee.

(σημ.: ορθογραφία του πρωτότυπου)

Απόδοση στα Ελληνικά:

Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, αύταρκες από μόνο του· κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της ηπείρου, ένα μέρος της στεριάς· αν  ένας σβώλος χώμα ξεπλυθεί από τη θάλασσα, η Ευρώπη μικραίνει, σα να ήταν ακρωτήρι, ή σα να ήταν ένα χτήμα, φίλων σου ή δικό σου· ο θάνατος κάθε ανθρώπου με μειώνει, γιατί ανήκω στην ανθρωπότητα. Γι' αυτό, μη ζητάς να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα.

John Donne (1572-1631), Meditation XVII, Devotions upon Emergent Occasions, 1624.