Χειμώνας

 

                     XVIII

[…]

Κι εμείς θα περάσουμε ακόμη ένα χειμώνα

ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης οργής μας

και της άγιας ελπίδας μας.

 

                       XIX

 

Το παιδί μας είναι άρρωστο

Ο πατέρας του στη φυλακή

Το βαρύ σου κεφάλι μες στα κουρασμένα χέρια σου

Είμαστε στο ίδιο σημείο που βρίσκεται κι ο κόσμος μας.

Από μέρες χειρότερες σε μέρες καλύτερες

οι ανθρώποι θα φέρουν τους ανθρώπους.

Ο γιόκας μας θα γιάνει

Ο πατέρας του θα βγει απ’ τη φυλακή

Και συ απ’ το βάθος των χρυσών ματιών σου θα χαμογελάσεις.

Βρισκόμαστε όπου βρίσκεται κι ο κόσμος μας.

 

                       XX

 

Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή

που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.

Το πιο όμορφο παιδί

δε μεγάλωσε ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες

Τις πιο όμορφες μέρες μας

                      δεν τις ζήσαμε ακόμα

Κι αχ ό,τι πιο όμορφο θα ‘θελα να σου πω

Δε στο ‘πα ακόμα.

 

Nâzim Hikmet Ran, «Επιστολές και ποιήματα» (1942-1946), απόσπασμα. Στο: Ναζίμ Χικμέτ. Ποιήματα, πρόλογος και απόδοση Γιάννη Ρίτσου, Αθήνα, εκδόσεις Κέδρος, 1966.

Κατοχή

Κ. Ουράνης (1890-1953)

Αλήθεια, δάση και βουνά

υπάρχουνε στον κόσμο ακόμη;

Υπάρχουν οι μεγάλοι δρόμοι

που παν σε μέρη αλαργινά;

 

Ανθίζουν πάντοτε οι βραγιές;

Στους κάμπους είναι φως κι ειρήνη;

Κι έμεινε λίγη καλοσύνη

μες στις ανθρώπινες καρδιές;

 

Απίστευτα μας φαίνονται όλα

σ᾿ εμάς που ζούμε τώρα χρόνια

σαν σ᾿ ορεινά φτωχά καλύβια

που τ᾿ αποκλείσανε τα χιόνια...

 

Θε νάρθει τάχα μιαν ημέρα

σαν από τόπους μακρινούς

η Άνοιξη που λαχταράμε;

Και θα μας εύρει ζωντανούς;

 

Κώστας Ουράνης (πραγματικό επώνυμο: Νέαρχος), «Κατοχή»,

Ποιήματα, εκδόσεις Βιβλιοπωλείου της Εστίας, 1953.