Στη
γειτονιά μου την παλιά
ο ήλιος δε χαράζει·
μέσα στα μάτια τ’ ανοιχτά
θεριεύει ο πόνος κι αλυχτά
δεμένος στο μαράζι.
ο ήλιος δε χαράζει·
μέσα στα μάτια τ’ ανοιχτά
θεριεύει ο πόνος κι αλυχτά
δεμένος στο μαράζι.
Κι ο ήλιος δε ζεσταίνει
– είναι μικρός·
Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει
– καημός πικρός.
– είναι μικρός·
Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει
– καημός πικρός.
Στη γειτονιά μου την παλιά
παιδιά στα λασπονέρια·
ετούτη η γη σαν μια πληγή,
κλέβει τον ήλιο η αυγή
χειμώνες καλοκαίρια.
παιδιά στα λασπονέρια·
ετούτη η γη σαν μια πληγή,
κλέβει τον ήλιο η αυγή
χειμώνες καλοκαίρια.
Στη γειτονιά μου την παλιά
μετρούνε τη ρυτίδα·
σημαδεμένα τα χαρτιά,
πίσω απ’ την πλάτη σαϊτιά
καρφώνει την ελπίδα.
«Ποιος
ζει και ποιος πεθαίνει».
μετρούνε τη ρυτίδα·
σημαδεμένα τα χαρτιά,
πίσω απ’ την πλάτη σαϊτιά
καρφώνει την ελπίδα.
Από τον κύκλο τραγουδιών Εκείνη τη νύχτα (Lyra, Οκτώβρης 1974), μουσική: Μίμης
Πλέσσας (1924-2024), στίχοι: Γιώργος Καλαμαριώτης (ψευδώνυμο του δημοσιογράφου
και στιχουργού Γ. Μπέρτσου, 1936-2021), ερμηνεία: Δημήτρης Ψαριανός (1948-2020).
