Δε ζητώ τίποτα

Σωκράτης Λ. Σκαρτσής (1936-2024)

Δε ζητώ τίποτα,

μονάχα να τελειώσουν τα δάχτυλά μου στο φως

κι ένα κόμπο νερό για να μείνω

δε ζητώ τίποτα,

μόνο μια θέση κι ένα τόπο να σταθώ

για να μείνω στον κόσμο

να περπατώ πάνω στο χώμα κοντά στα νερά·

δε ζητώ τίποτα,

ν’ αγγίζω μονάχα τον κόσμο με δικά μου δάχτυλα

κι ούτε κόκκο χώμα δεν παίρνω

δε χάνω σταγόνα νερό·

δε ζητώ τίποτα,

μονάχα το χρυσό πρόσωπο το μοναχικό πουλί

και να τελειώσει η μοναξιά μου στο φως

μονάχα την ανάσα μου έξω απ’ τον κόσμο

κι όλο τον έρωτα της καρδιάς μου

μονάχα την αλήθεια πως είμαι,

η αλήθεια είναι νίκη,

μονάχα να νικήσω.

 

Σωκράτης Λ. Σκαρτσής: το εναρκτήριο ποίημα της συλλογής Μέλι στο νερό, σήμερα, 1973.

Στο: Η όλη ποίηση, ιδιωτική έκδοση, 2019, δημοσιευμένη και στο skartsis.com Η όλη ποίηση.

Ο γερο δάσκαλος

Ο γερο δάσκαλος – ποιος τον θυμάται –

τον ανεξύπνητο ύπνο κοιμάται,

τον ξενυχτάνε δυο χωριανοί.

Οι νέοι σκόρπισαν στα καφενεία,

δυο τρεις που πήγανε στην εκκλησία

δε βγάλαν λόγο για τη θανή.

Ο ψάλτης βιάζοταν, είχε βαφτίσια.

Βουβά τον θάψανε στα κυπαρίσσια

και τον ξεχάσανε πολύ καιρό.

Ο δασοφύλακας τον άλλο χρόνο

κάρφωσε κάγκελα κι έφτιαξε μόνο

με δυο σανίδια ένα σταυρό.

Κάποιος αργόσχολος ειρηνοδίκης

βρήκε το κείμενο της διαθήκης

όπου διαβάσαμε το λόγο αυτό:

Στον τάφο θα ‘θελα σαν θα πεθάνω

πως ήμουν δάσκαλος να γράψουν πάνω

– και δίχως λάθη, παρακαλώ.

 

«1946 / Ο γερο δάσκαλος», από τον κύκλο τραγουδιών Χρονικό (1966-1970). Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος (1939-2023), στίχοι: Κ.Χ. Μύρης (ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργουσόπουλου, 1937-2024), ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου (πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη).