[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Παρασκευή 18 Απριλίου 2025

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ

 
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να 'ρθούνε να βρουν συντροφιά.
 
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός,
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος του κόσμου αδερφός.
 
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός,
κι εκεί, καθώς θα μιλάμε,
θα 'ρθεί συντροφιά κι ο Χριστός.

 
«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ», σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και
μουσική Μίκη Θεοδωράκη, από τον κύκλο τραγουδιών Τα Λυρικά
(πρώτη ηχογράφηση: θέατρο Λυκαβηττού, 25 Αυγούστου 1977).
 
 
[…] "Τα θρησκευτικά πάθη είναι έκφραση των πραγματικών παθών και συνάμα διαμαρτυρία ενάντια στα πραγματικά πάθη. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου και η ψυχή άψυχων συνθηκών. Είναι το όπιο του λαού. 
Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού είναι η αξίωση για την πραγματική του ευτυχία. Το αίτημα να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες για την κατάστασή του είναι το αίτημα να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που απαιτεί αυταπάτες. Η κριτική της θρησκείας είναι λοιπόν, πρωταρχικά, η κριτική εκείνης της Κοιλάδας των Δακρύων που φωτοστέφανό της είναι η θρησκεία”. […]
 
Karl Marx, Zur Kritik der Hegelschen Rechtsphilosophie 
(Συμβολή στην κριτική της εγελιανής φιλοσοφίας του Δικαίου), απόσπασμα από την εισαγωγή, 1843 (πρώτη δημοσίευση στο
Deutsch–Französische Jahrbücher, Παρίσι, 1844).