Φίλε,
η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε.
Τελείωσεν
η ζωή μου της Αθήνας,
που
όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και
με την πίκρα κάποτε της πείνας.
Δε θά
’ρθω πια στον τόπο που πατρίδα μου
τον
έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά
περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ’
όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.
Προσκυνητής
θα πάω κατά το σπίτι σου
και
θα μου πουν δεν ξέρουνε τί εγίνης.
Μ’
άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι
άλλοι το σπίτι θα ’χουν της Ειρήνης.
Θα
πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που
επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα
λείπεις, το κρασί τους θα ’ναι αλλιώτικο,
όμως
εγώ θα πιω και θα μεθύσω.
Θ’
ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο
Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω
θα ’ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και
θα ’ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.
Κ. Γ. Καρυωτάκης (1896-1928), «Σε παλαιό συμφοιτητή», Η σκιά των ωρών, Νηπενθή, 1921. Ποίημα αφιερωμένο στον νεανικό του φίλο και συμφοιτητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Χαρίλαο Σακελλαριάδη (φοιτητή της Φιλοσοφικής, ενώ ο Καρυωτάκης φοιτούσε στη Νομική), φιλόλογο, λαογράφο και επιμελητή της πρώτης έκδοσης των Απάντων του Καρυωτάκη (1938).
