Αν νοσταλγώ

 

1η έκδοση, Εστία, 1953.

Αν νοσταλγώ, δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες,

και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει.

Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου, και τώρα

μέσα στης Μνήμης το παλιό βιβλίο τά ’χω κλείσει.

 

Μα είναι κάποιες άγνωστες περαστικές γυναίκες

που μια στιγμή σταυρώσανε το βλέμμα τους μαζί μου,

τέτοιες που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτός μου πόθος,

ενώ -ποιος ξέρει!- θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου…

 

Αν νοσταλγώ, δεν είναι εσάς, πόλεις όπου έχω ζήσει,

πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,

μα ’κείνες, ταξιδεύοντας, που αντίκρισα ένα βράδυ

 

κι είδα, μακριά, τα φώτα τους τ’ άπειρα να χορεύουν

(που ήταν σα να με φώναζαν, που ήταν σα να μου γνεύουν!)

και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι…

 

 

Κώστας Ουράνης (1890-1953), «Αν νοσταλγώ», Ποιήματα,

Αθήνα, εκδόσεις του Βιβλιοπωλείου της Εστίας, 2009.

Ποιητής

 

Ν. Λαπαθιώτης (1888-1944)

Πόσο βαθύ κι ασήμαντο συνάμα

της Ζωής και της Τέχνης σου το δράμα,

σ᾿ ένα παιχνίδι μάταιο και γελοίο

του Νου σου να σκορπάς το μεγαλείο!

 

Μέρα νύχτα να παίζεις με τις λέξεις,

πώς πρέπει μεταξύ των να τις πλέξεις

και πώς μαζί να σμίξεις κάποιους ήχους

ώστε να κλείσεις τ᾿ Όνειρο σε στίχους!

 

Πόσος κόπος και πόνος κι αγωνία,

να πλάσεις απ᾿ τη θλίψη σου αρμονία

– και να την πλάσεις μ᾿ όλους σου τους τρόπους,

για να την ξαναδώσεις στους ανθρώπους!

 

Μήτε κι αληθινά που ξέρω πράμα

πιο θλιβερό απ᾿ του Πόνου σου το δράμα,

του πόνου αυτού, που στέργει για κλουβί του

τον χώρο ενός ανθρώπινου αλφαβήτου!

 

Κι αφού σαν τα μικρά παιδάκια παίξεις,

τόσον καιρό με ρίμες και με λέξεις,

κι όλες σου τις ελπίδες αφανίσεις,

χαμένος όλος μες στις αναμνήσεις,

 

μόλις φανούν οι πρώτες μαύρες τύψεις

κι έρθ᾿ η στιγμή να σκύψεις, να μη σκύψεις,

μα παίρνοντας μαζί τον θησαυρό σου

τον Γολγοθά σου ανέβα και σταυρώσου!

 

 

Ναπολέων Λαπαθιώτης, «Ποιητής», Ποιήματα – άπαντα τα ευρεθέντα, επιμέλεια-εισαγωγή: Γιάννης Η. Παππάς, εκδόσεις Ταξιδευτής, 2015.