Πολιορκισμένοι

[…]

Και ακροάζεται· αλλά τη νυχτική γαλήνη δεν αντίσκοβε μήτε φωνή, μήτε κλάψα,
μήτε αναστεναγμός· ήθελε πης ότι είχε παύσει η ζωή· οι ήρωες είναι ενωμένοι και, μέσα τους, λόγια λένε

Για την αιωνιότητα, που μόλις τα χωράει·

Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνοντ’ οι στοχασμοί τους·

Τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους.

Αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν·

Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν·

Γλυκιά κι ελεύθερ’ η ψυχή σα νάτανε βγαλμένη,

Κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη.

[…]

Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκισμένοι, Σχεδίασμα Β΄, απόσπασμα 9.