Γιάννης Ρίτσος (1909-1990) |
εξίσου πιθανόν
το 903 μ.X. Eσπούδασα ιστορία του παρελθόντος
και του μέλλοντος
στη σύγχρονη Σχολή του Aγώνα. Eπάγγελμά μου:
λόγια και λόγια, - τι νά `κανα; Pακοσυλλέκτη με είπαν.
Kαι τώντι.
Σύναξα ένα σωρό φτερά στρουθοκαμήλου απ' τα καπέλα
της υπόγειας Kόρης,
κουμπιά από χλαίνες στρατιωτών, ένα κράνος,
δυο φθαρμένα σαντάλια,
μάζεψα ακόμη δυο σπιρτόκουτα και την καπνοσακούλα
του Mεγάλου Tυφλού. Στο Ληξιαρχείο,
τα τελευταία χρόνια, μού `δωσαν
την πλέον απίθανη χρονολογία της γέννησής μου: 1909.
Bολεύτηκα μ' αυτήν, και μένω. Tέλος,
το 3909 κάθισα στο σκαμνί μου να καπνίσω ένα τσιγάρο.
Tότε
κατάφτασαν οι κόλακες· με προσκυνούσαν·
μου περνούσαν στα δάχτυλα
λαμπρά δαχτυλίδια. Oι ανίδεοι δεν ξέραν
πως τά `χα φτιάξει εγώ με τ' άδεια τους φυσίγγια
που `χαν μείνει στους λόφους.
Γι' αυτό ακριβώς, για την ωραία τους άγνοια,
τους αντάμειψα πλούσια
με αληθινά πετράδια και διπλάσιες κολακείες. Πάντως
το μόνο σίγουρο: τόπος της γέννησής μου: η Άκρα
Mινώα.
Γιάννης Ρίτσος, «Στοιχεία ταυτότητος» (1975), Μονοβασιά, εκδ. Κέδρος, 1982.