Λάλον ύδωρ

[…]
Πολλά μας βρήκαν
και τα χειρότερα
απ’ τα μέσα.
Τ’ απόρθητα κάστρα
τα μεγάλα
ποτέ δεν πέφτουν
απ’ τα έξω.

Γιάννης Νεγρεπόντης (1930-1991)

Το λάλον ύδωρ
απερίσκεπτα
αφήσαμε να χυθεί.

Τώρα οι Ερινύες

τον ύπνο και τον ξύπνιο μας
ταράσσουν.

Κι εμεις αθύρματα

πιστεύουμε πως κάτι κάνουμε
πιστεύουμε πως είναι δυνατόν
αυτές να εξευμενίσουμε
το μερτικό του ο καθένας
της ενοχής μετριάζοντας
ή σ’ άλλους αποδίδοντας.

Α, αυτός ο παγερός

αέρας της αμφιβολίας
δεν μ’ αφήνει
τρώει τις σάρκες μου
γδέρνει το μυαλό μου
το χρόνο μου
απογυμνώνει.

Μόνος μου, μόνος.

Το κάθε τι
μες απ’ τα δάχτυλά μου
όπως η άμμος χάνεται.
Κάθε πρωί ο ήλιος
τεφρός και παγωμένος
κι οι νύχτες μου μαύρες στάχτες.
Τι θα μπορούσε πια
αυτή την άγρια
μοναξιά μου να μερώσει.
Τι άλλο απ’ την παραίτηση.
Όμως ακόμα δεν μπορώ
έχω ακόμα μνήμη
και να παραιτηθώ
δεν το μπορώ
ακόμα αμφιβάλλω
θυμάμαι ακόμα
μου απομένει ακόμα η πίστη
όπως και να `χει
έτσι κι αλλιώς υπάρχω.
[…]

Γιάννης Νεγρεπόντης, «Φυλάττειν Θερμοπύλας» (απόσπασμα), Λέρος, 1968.

Σημ.: Το ποίημα γράφτηκε στο Παρθένι της Λέρου, όπου ο Νεγρεπόντης βρισκόταν εξόριστος στη διάρκεια της δικτατορίας. Φυγαδεύτηκε από το στρατόπεδο γραμμένο σε τσιγαρόχαρτα, κρυμμένα στην κορνίζα ενός αυτοσχέδια συναρμολογημένου πίνακα που έστειλε σε φίλους του. Μετά την αντιγραφή του, το ποίημα κυκλοφόρησε από χέρι σε χέρι, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ως την πρώτη έκδοσή του, το 1971.