Τα τραγούδια των ανθρώπων

Τα τραγούδια των ανθρώπων είναι πιο όμορφα απ’ τους ίδιους

                                                  πιο βαριά από ελπίδα
                                                  πιο λυπημένα
                                                  πιο διαρκή.

Πιότερο απ’ τους ανθρώπους, τα τραγούδια τους αγάπησα.

Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω,
                                                 όμως ποτέ χωρίς τραγούδια·
μούτυχε ν’ απιστήσω κάποτε
                                       στην πολυαγαπημένη μου,
                        όμως ποτέ μου στο τραγούδι που τραγούδησα γι’ αυτήν·
ούτε ποτέ και τα τραγούδια μ’ απατήσανε.

Όποια κι αν είναι η γλώσσα τους

         πάντοτε τα τραγούδια τα κατάλαβα.

Σ’ αυτόν τον κόσμο τίποτα

απ’ όσα μπόρεσα να πιω
και να γευτώ
απ’ όσες χώρες γνώρισα
απ’ όσα μπόρεσα ν’ αγγίξω
και να νιώσω
                                      τίποτα, τίποτα
δε μ’ έκανε έτσι ευτυχισμένον
                                   όσο τα τραγούδια…

                                                               20 Σεπτεμβρίου 1960

Nâzim Hikmet, άτιτλο, απόδοση Γιάννη Ρίτσου, Ποιήματα (ανθολογία), εκδ. Κέδρος, 1966.

Οι χτίστες



Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963)

Τραγουδάνε οι χτίστες

Να χτίζεις μη θαρρείς πούναι να τραγουδάς ένα τραγούδι
Είναι μια υπόθεση
                        κάπως πιο δύσκολη
Των οικοδόμων η καρδιά είναι σα μια πλατεία για γιορτές
Λαμποκοπάει
Μα η σκαλωσιά δεν είναι μια πλατεία για γιορτές
Εκεί ‘ναι λάσπη κι άνεμος και χιόνι,
Τα χέρια που ματώνουν,
Εκεί δεν είναι πάντα φρέσκο το ψωμί
Πάντα ο καφές ζεστός δεν είναι
Κάποτες λείπει η ζάχαρη
Όλοι οι ανθρώποι εδώ δεν είναι κι ήρωες
Και πάντοτες πιστοί δεν είναι οι φίλοι.

                                               *

Να χτίζεις μη θαρρείς πούναι να τραγουδάς ένα τραγούδι

Μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες
Κι η οικοδομή ανεβαίνει, μ’ έφοδο τον ουρανό κυριεύει
Ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα.
Στο πρώτο κιόλας πάτωμα
Αράδιασαν τις γλάστρες τα λουλούδια
Και πάνου στα φτερά τους τα πουλιά
Τον ήλιο φέρνουνε στο πρώτο μπαλκονάκι
Μέσα σε κάθε τούβλο μια καρδιά χτυπάει
Κι η οικοδομή ανεβαίνει και ψηλώνει
Ψηλώνει μες στον ιδρώτα και στο αίμα.

                                                                   Μόσχα, 1955

Nâzim Hikmet, «Μες στον ιδρώτα και στο αίμα», απόδοση Γιάννη Ρίτσου,

Ποιήματα (ανθολογία), εκδόσεις Κέδρος, 1966.

Ταξιδεύοντας

Ανοίγουμε τις πόρτες,

κλείνουμε τις πόρτες,
δρασκελάμε τις πόρτες
και στο τέρμα του μοναδικού μας ταξιδιού
                                                           μήτε πολιτεία
                                                                            μήτε και λιμάνι.

Το τρένο εκτροχιάζεται,
το πλοίο ναυαγεί,
τ' αεροπλάνο συντρίβεται.
Ένα μονάχα επισκεπτήριο στον πάγο χαραγμένο.
             Αν είχα δικαίωμα εκλογής
                      να ξαναρχίσω ή όχι τούτο το ταξίδι,
                                θα το ξανάρχιζα.

                                                                     Λένινγκραντ, 1958

Nâzim Hikmet, «Ταξιδεύοντας», απόδοση Γιάννη Ρίτσου,

Ποιήματα (ανθολογία), εκδόσεις Κέδρος, 1966.