[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Ο Άμλετ της Σελήνης


Μάνος Ελευθερίου
                                Μνήμη Γιώργου Χειμωνά


Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια -μαύρη φλόγα-
πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί.
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή.

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς.
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος,
μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυό χρησμούς.

Τι ζήλεψες, τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια;
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές.
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές.

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής.
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής.
 

Μάνος Ελευθερίου, «Ο Άμλετ της Σελήνης»
(από τον ομότιτλο κύκλο τραγουδιών του Θάνου Μικρούτσικου, 2002),
Τα λόγια και τα χρόνια: 1963-2013, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2013.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Λίγο πριν βγούνε στη σκηνή

 
Μάνος Ελευθερίου (1938-)
                                         Στον Μάριο Μαρκίδη


Παραμιλάει ο ποιητής και μες στο δρόμο.
Τα ίδια λόγια πάντα λέγοντας
με παύσεις μετρημένες και με βαθιές αναπνοές.

Ακροπατώντας στην αόρατη ζωή του
αδιαφορεί ποιος τον κοιτάζει και γελά.

Τραγουδιστές της όπερας θυμίζει
λίγο πριν βγούνε στη σκηνή και θριαμβεύσουν

ντυμένοι με μπροκάρ, βελούδα και μεταξωτά
στη μέσα τσέπη σφίγγοντας το ψεύτικο μαχαίρι
το δήθεν δηλητήριο μες στο μυροδοχείο

που κάνουν πρόβες με έπαρση στην ίδια πάντα άρια
στα παρασκήνια και τις κρύπτες των θεάτρων
και οι εργάτες της σκηνής τούς βλέπουν με έκσταση.

Μα μερικοί υποψιασμένοι που γέρασαν στην ίδια θέση
γνωρίζοντας καλύτερα τα πιο σπουδαία
μυστικά της τέχνης και της μουσικής
χαμογελούν καμιά φορά κουνώντας
το κεφάλι τους
κάποτε με θαυμασμό κι αυτοί μα πιο συχνά με λύπη.


Μάνος Ελευθερίου, «Λίγο πριν βγούνε στη σκηνή»,
Η πόρτα της Πηνελόπης, εκδ. Γαβριηλίδης, 2003.