Τα ισόβια ποιήματα

Μάρκος Μέσκος (1935-)

Ένιωθα τον κατακλυσμό: ο θάνατος των πραγμάτων των προσώπων     
      θάνατος
ο θάνατος ο δικός μου. Ο τρόπος που χάνονται όλα. Μικρή πορεία
από τις σπαραγμένες γενικότητες στο ρηχό καθημερινό γιαλό.

Νέοι με το Μάη στα μαλλιά – με τη μνήμη του Μάη…

Κι ο Έρωτας; «Ο Έρωτας θα ‘ναι το τελευταίο πράγμα εδώ».
      Η φωτιά
της Ιστορίας που κατακαίει παρανάλωμα ανθούς πρόβατα παιδιά
      τοπία
και οι ορίζοντες στη στάχτη. (Μα λέω ακόμα οι ρίζες υπάρχουν).

Η γλώσσα κομμένη με την ψαλίδα. Σώματα που συστρέφονται

χωρίς κεφάλι. Μέλη που σπαράσσουν. Η μνήμη στο κελάρι και
στις κορυφογραμμές το ερυθρόδερμο άλογο. Ο αέρας!

Πρόσωπα ελάχιστα φωτισμένα. Το μισό στο φύλλο το μισό στο νερό

το μισό φυλακή δρόμος το άλλο. Μουγγό τραγούδι χαμένο
στα δημοτικά και στους τάφους. Κληρονομιά ζητιάνα
σα χρέος απελπισμένο.

Αιώνιος πάλι ο εγκλωβισμός. Τώρα στο ήσυχο ποτάμι ο αγώνας

με τους πληβείους που σε κοιτούν στα μάτια: – να μην αλλάξεις!
(Και σήμερα δεν γνωρίζω πότε η έξοδος).
 

Μάρκος Μέσκος, V, Τα ισόβια ποιήματα, εκδ. Σημειώσεις, 1977.