Άνθρωποι

                                  ... και τώρα πια δεν έχουμε ούτε δάχτυλα

                                                         ούτε επιστροφή, να πιάσουμε.

Κοιτάξαμε τριγύρω μας την πόλη βουλιαγμένη

μες στην ομίχλη των πουλιών, που φύγαν με τα πλοία,

ακούσαμε τον ήλιο να βουίζει σ' άδεια λατομεία,

όπου η βροχή τής χτεσινής μας νιότης λιμνασμένη

λασπώνει τη ματιά με τα νεκρά φτερά των σπουργιτιών.

Σκύψαμε πάνω από γκρεμούς ν' αφουγκραστούμε

τον πόνο μας και πάνω από ρυάκια για να δούμε

τα μάτια σου στα μάτια μας – κλειδί των φεγγαριών.

Τη νύχτα αναζητήσαμε – κι αυτή μας πλημμυρά,

ποθήσαμε τη σιωπή – μα ήρθε η απουσία,

τα γιασεμιά αγαπήσαμε – κι εκείνα τη χαρά

και στα κοχύλια ακούμε τη δική μας ιστορία:

Είμαστε απλοί, ανεπίστρεπτοι και σύντομοι διαβάτες,

δε μας πλανεύει τ' όνειρο ενός εξαίσιου τέλους,

τα ωραία κορίτσια ερωτευτήκαμε – κι εκείνα τους αγγέλους,

χαμογελάσαμε στην άνοιξη – κι εκείνη στα παιδιά της.

Κλάψαμε για ό,τι χάσαμε· ήμασταν άνθρωποι πολύ,

άνθρωποι ως την τελευταία αιμόπτυση της δύσης,

άνθρωποι να προσμένουμε στο μώλο, που δε θα γυρίσεις,

άνθρωποι να ποθούμε αυτό, που ξέμαθε να μας ποθεί.

Βύρων Λεοντάρης, «Άνθρωποι», Ψυχοστασία (Ποιήματα 1949-1976),

Αθήνα, εκδόσεις Ύψιλον, ²2006.