Το παράπονο

Κάθε φορά που πάω ν’ ανοίξω κουβέντα

μ’ έναν πεθαμένο φίλο

ξαναγυρίζει στη σκέψη μου

το παράπονο της ψυχής του Αχιλλέα:

«Πῶς ἔτλης Ἀϊδόσδε κατελθέμεν, ἔνθα τε νεκροὶ

ἀφραδέες ναίουσι, βροτῶν εἴδωλα καμόντων;» *

Γιώργης Παυλόπουλος, «Το παράπονο», Πού είναι τα πουλιά, Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 2004.

* Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία λ (Νέκυια), στίχοι 475-476.

Κατά την κάθοδό του στον Άδη ο Οδυσσέας συνομίλησε και με τους νεκρούς ήρωες των Αχαιών, Αγαμέμνονα, Αχιλλέα και Αίαντα. Εδώ, ο Αχιλλέας εκφράζει την απορία και τον θαυμασμό του προς τον Οδυσσέα:
[...] «που τόλμησες να κατεβείς στον Άδη, όπου νεκροί μονάχα κατοικούν,
δίχως τον νου τους πια, είδωλα και σκιές βροτών που έχουν πεθάνει»
(μετάφραση Δ. Ν. Μαρωνίτης).