Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις,
δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο,
αρρώστια, πείνα, τυχαία
δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους
εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κι
έτοιμες νεκρολογίες,
είναι σαν να μου χαρίστηκε
η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι
κλοπή απ' τη ζωή των άλλων,
γιατί η σφαίρα που της
γλίτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμί
που βρέθηκε στη θέση μου.
Έτσι σα δώρο που δεν άξιζα
μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον
χάρισαν
για να τους ιστορήσω.
Τίτος Πατρίκιος (1928-),
«Οφειλή», Μαθητεία (ποιήματα της
περιόδου 1952-1962, ενότητα: "Οι ρίζες κι η βροχή"), εκδόσεις Πρίσμα, 1963.
