Δεν ξέρω εγώ κανένα θεό Χρέος,
ένα θεό εγώ ξέρω· την Αγάπη.
Αγάπη, από το χρέος σου είμαι ωραίος.
Εσύ με κάνεις δούλο, εσύ σατράπη,
φτερά τα κάνεις τα σκοινιά του γάμου·
πότε με δέρνεις, βέργα ενός αράπη,
πότε ανθείς, περιβόλι ολόγυρά μου.
Εσύ με τα βαθιά τα καταφρόνια
με γιομίζεις· πλαταίνεις την καρδιά μου,
σα θάλασσας αγέρας τα πλεμόνια.
Έρωτα εσύ, μονάρχη και γενάρχη!
Εσύ τυφλή και η Μοίρα, εσύ και η Πρόνοια.
Ό,τι δεν αγαπούμε, δεν υπάρχει.
Κωστής Παλαμάς, Σατιρικά Γυμνάσματα, δεύτερη σειρά, αρ. 10. (Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό Νουμάς, φύλλο 356, 6 Σεπτεμβρίου 1909. Νέα σχολιασμένη έκδοση: Ξενοφών Α. Κοκόλης, Αθήνα, εκδ. Μεταίχμιο, 2005).
