Την
πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη
λάμπα κρατώ ψηλά,
να
δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να
'ρθούνε να βρουν συντροφιά.
Να
βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί
για να πιει ο καημός,
κι
ανάμεσά μας θα στέκει
ο
πόνος του κόσμου αδερφός.
Να
βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί
για να κάτσει ο τυφλός,
κι
εκεί, καθώς θα μιλάμε,
θα
'ρθεί συντροφιά κι ο Χριστός.
«Την
πόρτα ανοίγω το βράδυ», σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και
μουσική Μίκη Θεοδωράκη, από
τον κύκλο τραγουδιών Τα Λυρικά
(πρώτη ηχογράφηση: θέατρο Λυκαβηττού, 25
Αυγούστου 1977).
[…] "Τα
θρησκευτικά πάθη είναι έκφραση των πραγματικών παθών και συνάμα διαμαρτυρία
ενάντια στα πραγματικά πάθη. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου
πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου και η ψυχή άψυχων συνθηκών. Είναι το
όπιο του λαού.
Η
κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού είναι η αξίωση για την
πραγματική του ευτυχία. Το αίτημα να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες για την
κατάστασή του είναι το αίτημα να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που απαιτεί αυταπάτες. Η κριτική της θρησκείας είναι λοιπόν, πρωταρχικά, η κριτική εκείνης της
Κοιλάδας των Δακρύων που φωτοστέφανό της είναι η θρησκεία”. […]
Karl Marx, Zur Kritik der Hegelschen Rechtsphilosophie
(Συμβολή στην κριτική της εγελιανής
φιλοσοφίας του Δικαίου), απόσπασμα από την εισαγωγή, 1843 (πρώτη δημοσίευση στο
Deutsch–Französische Jahrbücher, Παρίσι, 1844).
