[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

Φωτιά του χειμώνα


Paul Éluard (1895-1952)
Je fis un feu, l'azur m'ayant abandonné,
Un feu pour être son ami,
Un feu pour m'introduire dans la nuit d'hiver,
Un feu pour vivre mieux.

Je lui donnai ce que le jour m'avait donné :
Les forêts, les buissons, les champs de blé, les vignes,
Les nids et leurs oiseaux, les maisons et leurs clés,
Les insectes, les fleurs, les fourrures, les fêtes.

Je vécus au seul bruit des flammes crépitantes,
Au seul parfum de leur chaleur;
J'étais comme un bateau coulant dans l'eau fermée,
Comme un mort je n'avais qu'un unique élément.


Paul Éluard, «Pour vivre ici » (1918), Le livre ouvert I, 1940.


Έφτιαξα μια φωτιά, αφού ο ουρανός με παράτησε,
Μια φωτιά για να ’μαι φίλος της,
Μια φωτιά να με υποδέχεται μέσα στη νύχτα του χειμώνα,
Μια φωτιά για να ζούμε καλύτερα.

Της έδωσα ό,τι μου είχε δώσει η μέρα:
Δάση, θάμνους, αγρούς σταριού, αμπέλια,
Φωλιές και τα πουλιά τους, σπίτια και τα κλειδιά τους,
Έντομα, λουλούδια, γούνες, γιορτές.

Έζησα μόνο με τον θόρυβο φλογών που τρίζουν,
Μόνο με το άρωμα της θερμότητάς τους·
Ήμουν σαν πλοίο που γλιστράει σε κλειστά νερά,
Όμοια με νεκρό, δεν είχα παρά ένα μοναδικό στοιχείο.


(απόπειρα μετάφρασης: L.M.)