Οι άδοξοι

(Πάνω σ' ένα ποίημα του Gavin Ewart)

Amedeo Modigliani, Ανδρικό κεφάλι
(Πορτρέτο ενός ποιητή), ελαιογραφία, περ. 1915,
Detroit Institute of Arts, Η.Π.Α.

Δεν είναι πολύ μεγάλη η πίτα.

Μερικοί δεν θα πάρουμε μπουκιά·
πράγμα που μας βαραίνει σαν ήττα,
που κάνει τον καθένα μας κακό ή κακιά.
Μας τρώει μια μοχθηρία κρυφή
γι’ αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή.

Τον θαυμασμό επιθυμούμε

για κάθε στίχο που εκστομίζουμε,
κι όταν τον έπαινο δεν ακούμε
θυμώνουμε κι αφρίζουμε.
Χαρακτηρίζουμε τους κριτικούς
κακόπιστους ή χολερικούς.

Νιώθουμε μια περίεργη θλίψη

που τα βιβλία μας μένουν απούλητα.
Μελαγχολούμε που μας έχει λείψει
η αγάπη του κόσμου, και μισούμε αβούλητα
το ευρύ κοινό που αντί για ποιήματα
αγοράζει μυθιστορήματα.

Πιστεύουμε πως κάτι δεν πάει

καλά με τους ποιητές που τους διαβάζουν οι πολλοί
καταφρονώντας τα εντελβάις
των κορυφών μας για τα ευτελή
κι άοσμα άνθη της γλάστρας
που τ’ ανεβάζουν ώς τ’ άστρα.

Το θεωρούμε απίστευτο ότι

οι αερολογίες του ενός
κι οι άξεστοι κι ανοικονόμητοι τρόποι
του άλλου κι ο δυσκοίλιος ή φτηνός
λόγος εκστασιάζουν· ότι η κριτική
βρίσκει στους κρότους τού τάδε μουσική.

Είμαστε βέβαιοι (ή σχεδόν βέβαιοι) ότι το

μέλλον θα μας δικαιώσει
και το αχειροκρότητο
έργο μας θ’ αποθεώσει.
Ότι οι στίχοι μας δεν έχουν λήξη.
Λέμε : « O χρόνος θα δείξει ».
 

Νάσος Βαγενάς, «Μπαλλάντα ενός άδοξου ποιητή για τη νέα χιλιετία»,
Σκοτεινές μπαλλάντες και άλλα ποιήματα, Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 2001.