Σκιά και φως

            IV

Φαντάζεται συχνά τον θάνατον −όχι λάσπες− λιβάδια νερά

ανθισμένα δέντρα και πουλάρια· στη ράχη τους εσύ περνώντας

το ποτάμι (εδώ τίποτα δεν προδόθηκε, όλα περάσανε και όλα

μείναν).

             ΧΙ

Δεν είναι η μνήμη. Σκιά και φως

σιωπή πολύγλωσση κι αγκαλιά μονάχα.

            LIV

Ξεύρεις ουρανέ με ποια βροχή και συ χώμα πώς θα με λιώσεις.

Μάρκος Μέσκος, από τη συλλογή Ψιλόβροχο, εκδόσεις Νεφέλη, 2000

(περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα: Μαύρο δάσος ΙΙ,

Αθήνα, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011).

Σκόρπια φύλλα

Μ. Μέσκος (1935-2019)

                                                Τίποτε να μη βλέπει –

                                                να φύγει να φύγει να φύγει

                                                στη μονιά του λύκου να κουρνιάσει

                                                μαύρη πέτρα της κατάρας

                                                αθάνατη.

  

Αστέρια τ’ ουρανού φύλλα των δέντρων

τώρα στο χώμα λιώνει το φεγγοβόλημά τους

ωχρό αντίο από τον Νοτιά και τη γριά βροχή

δεν τα έσωσαν πριν μήτε οι φτερούγες των αρχαγγέλων

μήτε τα δάκρυα στ’ ακροκλώναρα

που στάζουν λαμπυρίζοντας

και κλαίνε·

         φύλλα

         φύλλα των ίσκιων κι αβασίλευτα αστέρια –

 

         αν άνθρωποι φτωχοί αναζητούν το ελάχιστο της καλημέρας

         μόνο τα τρελά όνειρα αποφεύγουν το τέλος.    

Μάρκος Μέσκος, «Σκόρπια φύλλα», Άλφα Βήτα: Ποιήματα, εκδόσεις Κίχλη, 2015.

2019

Pere Borrel del Caso, Απόδραση από την κριτική, 1874.