IV
Φαντάζεται
συχνά τον θάνατον −όχι λάσπες− λιβάδια νερά
ανθισμένα
δέντρα και πουλάρια· στη ράχη τους εσύ περνώντας
το
ποτάμι (εδώ τίποτα δεν προδόθηκε, όλα περάσανε και όλα
μείναν).
ΧΙ
Δεν
είναι η μνήμη. Σκιά και φως
σιωπή
πολύγλωσση κι αγκαλιά μονάχα.
LIV
Ξεύρεις
ουρανέ με ποια βροχή και συ χώμα πώς θα με λιώσεις.
Μάρκος
Μέσκος, από τη συλλογή Ψιλόβροχο,
εκδόσεις Νεφέλη, 2000
(περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα: Μαύρο δάσος ΙΙ,
Αθήνα, εκδόσεις
Γαβριηλίδης, 2011).
