[...]
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, [Είμαστε κάτι...], Ελεγεία: δεύτερη σειρά, 1927.

Τετάρτη 8 Μαΐου 2019

Μνήμη και λήθη



Σύναξη δημοτικιστών τον Απρίλη του 1905, στην Άνω Κορακιάνα (Μουργάνες) της Κέρκυρας.
Στην επάνω σειρά, από αριστερά: ο πεζογράφος και μεταφραστής Κωνσταντίνος Θεοτόκης (1872-1923), ο ζωγράφος Στέλιος Δεσύλλας (1875-1913), ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης (1860-1912) και ο φιλόλογος και μεταφραστής Ανδρέας Κεφαλληνός (1856-1943). Στην κάτω σειρά, από αριστερά: ο ιδιοκτήτης του σπιτιού λόγιος Σπύρος Μαρτζούκος (Ιγγλής), ο δάσκαλος και πεζογράφος Ηλίας Σταύρος, η λογοτέχνης Ειρήνη Δενδρινού (1879-1974), ο λογοτέχνης και μεταφραστής Αλέξανδρος Πάλλης (1851-1935) και ο λόγιος και δημοσιογράφος Μωϋσής Χαΐμης (1864-1929). Πηγή: Ειρήνη Δενδρινού, «Μια εκδρομή», στο περιοδικό Νουμάς του Δημήτρη Ταγκόπουλου, φύλλο 8ης Μαΐου 1905, σελ. 7-8.


Kαλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε
        Tην πίκρια της ζωής. Όντας βυθήση
        O ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,
Mην τους κλαις, ο καϋμός σου όσος και νάναι!

Tέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
        'Σ της Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
        Mα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση,
A στάξη γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.

Kι' αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται,
        Διαβαίνοντας λειβάδι' απ' ασφονδήλι,
Πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.

        A δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,
Tους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν·
Θέλουν ― μα δε βολεί να λησμονήσουν.

                                                Μάης 1896

Λορέντζος Μαβίλης, «Λήθη», Tα ποιήματα, Ίδρυμα Kώστα και Eλένης Oυράνη, 1990.