Εγώ είμ’ εδώ ανυπόταχτος και παραστρατισμένος,
εγώ δαγκώνω με θυμό της
φτώχειας το ψωμί,
νόθος της Τέχνης είμ’ εγώ
και της ιδέας διωγμένος,
από μιαν έγνοια ο νους
θολός, δαρμένο το κορμί.
Ο λύχνος μου στης ιερής
μελέτης το τραπέζι
σαν ένα νεκροκάντηλο στα
μάτια μου αχνοπαίζει·
όλα πολέμια, κρύα· βιβλία,
κοντύλια και χαρτιά.
Με καίει κακή φωτιά.
Εμέ η ζωή μου πλάνεμα και
η γέννησή μου λάθος,
το λόγο δεν ορέγομαι, δεν
ξέρω το ρυθμό·
σέρνουν εμένα δυο άλογα,
τ’ αράπικο το Πάθος
και τ’ αφροστάλαχτο
Όνειρο… μπορεί και στο γκρεμό.
Κωστής Παλαμάς, «Κακή
φωτιά» (1908), Τα παράκαιρα: Κακές φωτιές,
1919.
