ΧΟΡΟΣ (κορυφαία):
Ας παινέψουμε τώρα τον εαυτό μας λιγάκι.
Καθένας τις λούζει με βρισιές τις γυναίκες
πως είμαστε πληγή και μεγάλο κακό –
και κακίες και μίση, πολέμοι και στάσεις,
συμφορές και τα βάσανα όλα
από μας ξεκινούν και για όλα εμείς φταίμε.
Μα τότε, αν είμαστε κακό – και είναι αλήθεια –
τι μας παντρεύεστε και δε μας αφήνετεούτε να βγούμε ούτε καν ν' αγναντέψουμε;
Με τόση λαχτάρα τη συμφορά σας φυλάτε;
Κι αν βγει η γυναίκα σας κάπου να πάει
και δεν είναι σπίτι, σας πιάνει μανία…
Που να χαίρεστε θα 'πρεπε και θεό να δοξάζετε,
αν στ' αλήθεια τη βρίσκατε τη συμφορά σας φευγάτη.
Και αν πάμε να γλεντήσουμε στο σπίτι μιας φίλης
κι απ’ την κούραση πτώματα εκεί κοιμηθούμε,
το κακό σας ζητάτε στο κρεβάτι και ψάχνετε.
Κι απ' το παράθυρο λίγο να δούμε αν σκύψουμε,
νά τα μάτια σας εσείς, το κακό σας να δείτε!
Και αν η ντροπή μάς τραβήξει πιο πίσω,
ο καημός σάς πιάνει πάλι
να σκύψει το κακό σας να το ξαναδείτε!
Είμαστε πολύ καλύτερές σας, ολοφάνερα,
κι έχουμε γι’ αυτό αποδείξεις. […]
Αριστοφάνης, Θεσμοφοριάζουσαι (περ. 411 π.Χ.), στίχοι 785-800.