Αυτούς,
που στείλαν στο χαμό, τους φέρνει πίσω η άνοιξη·
γυρνάνε
με τον άνεμο τη νύχτα στις αυλές,
χτυπιούνται
μ’ αναφιλητά οι πόρτες και τα παράθυρα
κι οι
τρομαγμένες στέγες μας τρίζουνε σαν καράβια.
Ποιος
έρχεται κι οι στράτες μας πικρομοσχοβολάνε;
Αν
είν’ ο γιος, σκιρτά η καρδιά, τα γόνατα στυλώνουν,
αν ο
πατέρας, λύνονται τα χέρια της ορφάνιας
κι αν
ο καλός μου… σ’ ένιωσε η χλωμάδα της αγάπης.
Αυτούς,
που στείλαν στο χαμό, τους φέρνει πίσω η άνοιξη.
Αυτοί
δεν ήταν τρόχαλα να σκορπιστούνε, να χαθούν
στης αρνησιάς τη στράτα
– δεν
είναι οι άνθρωποι πέτρες να βουλιάξουνε βαθιά
στο χωρισμό,
δεν
είναι η νιότη δάκρυ να στεγνώσει, να σβηστεί
στου πένθους το
μαντήλι –
αυτοί
δεν ήταν σκόνη στα μαλλιά, πάχνη στα δάχτυλά μας,
να μας
τους πάρει ο άνεμος.
Μουγκρίζει
τώρα και βογγάει της λησμονιάς το σύννεφο,
δεν τους
χωράει ο θάνατος,
γιατί
ήταν όλοι νέα παιδιά,
οι
λατρευτοί της θάλασσας, της ποτισμένης γης και των σταχυών.
Στων
κοριτσιών το καρδιοχτύπι πάντα θα γυρνούν
και
μες στα μάτια των παιδιών – φεγγάρια κι άστρα…
[…]
Βύρων Λεοντάρης, από την ποιητική συλλογή Ορθοστασία (1957), ΙΙΙ (απόσπασμα). Στο: Ψυχοστασία (Ποιήματα 1949-2006), Αθήνα, εκδ. Ύψιλον/βιβλία, 2017.
