Μετά είκοσι έτη

 

Τι θόρυβος είναι αυτός που μας ξύπνησε Άραμη…

Ποια νυχτερινή κατεβασιά από τον Παρνασσό

τα βράχια κατρακυλώντας σκέπασαν την Πυθία

άντε να παριστάνεις τώρα τον φλογερό αρχαιολόγο

άντε να σκαλίζεις τα ένδοξα χώματα

κι ο Άθως να λείπει όπως πάντα

                                   στο κυνήγι.

 

Ο Πόρθος ο ανόητος ζορίζει ακόμη τις γριές

                                      να μιλήσουν.

Μα τί θυμούνται οι γριές, τί μπορούν να θυμούνται

οι άλλοι μάς φάγανε τον Βελουχιώτη

τους φάγαμε κι εμείς αργότερα αυτό τον σάρακα

                                          τον Ρισελιέ

οι γριές τούς μπερδεύουν στα μοιρολόγια, τί μπορούν

                                      να θυμούνται;

 

Φοράμε μέχρι σήμερα την παλιά εύφημη μνεία σα φυλαχτό

                                   στο λαιμό μας.

Δεν έχουμε πια να στυλώνουμε τ’ αυτί στο ρολόι του Αγίου

                                       Σουλπικίου

ούτε να τρέχουμε θεονήστικοι στην Αράχωβα κι ο βασιλιάς

                             να ‘χει κριθεί στη Λαμία

— Μόνο μη χωριστούμε

 

μπορούμε να σηκώσουμε μονάχοι μας κι αυτή

                                         την παρέλαση.

 

Μόνο μη χωριστούμε

μόνο μη χάσω το χέρι σου περνώντας το ποτάμι

ανίσως και χωρίσουμε δεν ξανασμίγουμε άλλο.

 

Μάριος Μαρκίδης, «Μετά είκοσι έτη», στην ομότιτλη συγκεντρωτική έκδοση, Αθήνα, εκδόσεις ύψιλον / βιβλία, 1985.

Σε τί βοηθά λοιπόν...

 

Σε τί βοηθά λοιπόν η ποίηση

(Αυτή εδώ η ποίηση, λέω)

Στα υψηλά σου ιδανικά, στη συνείδηση του χρέους

Στο μεγάλο πέρασμα από τον καταναγκασμό

Στις συνθήκες της ελευθερίας;

 

Σε τί βοηθά λοιπόν η ποίηση

—Αυτό, έστω, που εγώ ποίηση ονομάζω—

 

(Ας ζήσουμε λοιπόν και μ’ αυτά ή μόνο μ’ αυτά).

Μανόλης Αναγνωστάκης, «Σε τί βοηθά λοιπόν…», Η Συνέχεια 3, Θεσσαλονίκη, ιδιωτική έκδοση, Απρίλης 1962.

(Περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα 1941-1971, Αθήνα, εκδόσεις Νεφέλη, 2000).

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα

Γιάννης Μαρκόπουλος (1939-2023)

Το κρασί των Φαιάκων

 

Πες μου το πάλι πως θα με θυμάσαι κι εγώ θα σε πιστέψω.

 

Ποιος θα μπορούσε αλήθεια να κρατήσει το τιμόνι σε τούτους

                                  τους καιρούς;

Χάλασε κι η πυξίδα χαθήκαν  οι προορισμοί

τα κύματα σηκώθηκαν ως το μυαλό σβήσανε οι αιώνες

τόσες πατρίδες τόσες προσπάθειες μέσα μου καμένες.

 

Ασ’ τους ανέμους να μας πάνε όπου θέλουν

ασ’ τους ανέμους και το τυφλό κρασί

το ματωμένο φως πάνω στα χείλη σου, το ψέμα κι η ομορφιά σου

 

πες μου το πάλι

πες μου το πάλι πως θα με θυμάσαι κι εγώ θα σε πιστέψω.

 

 

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, «Το κρασί των Φαιάκων»,

ενότητα: Ακτή (1969), Υπό ξένην σημαία. Ποιήματα (1967-1987),

Αθήνα, εκδόσεις Ύψιλον / βιβλία, 1991.

 

Βλ. και: Σημειώσεις για το ραγισμένο ταμπούρλο της ποίησης