Πες
μου το πάλι πως θα με θυμάσαι κι εγώ θα σε πιστέψω.
Ποιος
θα μπορούσε αλήθεια να κρατήσει το τιμόνι σε τούτους
τους καιρούς;
Χάλασε
κι η πυξίδα χαθήκαν οι προορισμοί
τα
κύματα σηκώθηκαν ως το μυαλό σβήσανε οι αιώνες
τόσες
πατρίδες τόσες προσπάθειες μέσα μου καμένες.
Ασ’
τους ανέμους να μας πάνε όπου θέλουν
ασ’
τους ανέμους και το τυφλό κρασί
το
ματωμένο φως πάνω στα χείλη σου, το ψέμα κι η ομορφιά σου
πες
μου το πάλι
πες
μου το πάλι πως θα με θυμάσαι κι εγώ θα σε πιστέψω.
Γεράσιμος
Λυκιαρδόπουλος, «Το κρασί των Φαιάκων»,
ενότητα: Ακτή (1969), Υπό
ξένην σημαία. Ποιήματα (1967-1987),
Αθήνα, εκδόσεις Ύψιλον / βιβλία, 1991.
